“Al met al merk ik dat een borstcorrectie voor vrouwen met Tietze en een grote cupmaat voor de pijnreductie zeker aan te raden is.
In augustus 2010 kreeg ik voor de derde keer heel veel pijn in mijn borstkas. Ik ben toen doorgestuurd naar de reumatoloog in het Maasstadziekenhuis in Rotterdam, omdat mijn huisarts direct aan Tietze dacht. Na meerdere malen bloedprikken en foto’s en een skeletscan, wist de reumatoloog het niet meer, want mijn ontstekingswaardes waren te hoog voor Tietze en alle medicijnen die ik had geprobeerd werkten niet. Ik dus weer terug naar de huisarts, door wie ik werd doorverwezen naar een internist en die verwees me weer door naar een neuroloog. Uiteindelijk kwam er via de neuroloog en de huisarts alsnog de klinische diagnose Tietze. Ik kreeg medicijnen en moest afwachten of die zouden aanslaan. Na enig speurwerk op internet kwam ik uit bij de Tietze-vereniging en heb met hulp van het forum en de info daarop zelf een behandelplan opgesteld.
Mijn Tietze-klachten werden erger en inmiddels heb ik niet alleen Tietze maar ook costochondritis. Het begon langzaam verder te trekken in mijn lichaam en de pijnen werden erger. Ik heb toen met de dokter afgesproken dat ik geen ontstekingsremmers meer zou nemen omdat die niet hielpen. Ik neem nu, indien nodig, alleen nog medicijnen tegen de pijn. Ik kreeg tevens een verwijzing voor de plastisch chirurg voor een borstreductie. De reden daarvan was dat ik daarna waarschijnlijk minder Tietze-pijnklachten zou hebben.Twee maanden later had ik mijn eerste gesprek met de plastisch chirurg en hij gaf aan dat er een flinke reductie nodig was, omdat het anders niet zou helpen. Wel moest ik eerst toestemming hebben van mijn ziektekostenverzekeraar. Die krijg je niet zomaar en dat moet via de huisarts worden aangevraagd. Bovendien moet je BMI onder een bepaalde grens zijn. Voor de zekerheid ben ik nog 2 kilo afgevallen, zodat mijn BMI zo laag mogelijk was en ik kreeg toestemming. Op advies van de plastisch chirurg ben ik gegaan van cup G naar cup C/D. In mei 2011 werd ik voor drie dagen opgenomen in het ziekenhuis en werd ik ‘s ochtends geopereerd. De operatie ging voorspoedig op veel bloedverlies na, waardoor ik bloedarmoede opliep. De operatie viel me erg mee, omdat de pijn onder controle werd gehouden met pijnstillers. Belangrijk was dat ik de eerste drie weken volkomen rust zou houden en zes weken lang 24 uur per dag een sportbeha zou dragen. Tevens mocht ik zes weken lang niet tillen. Ik ben zeer blij met het resultaat. Het belangrijkste is dat de pijn in mijn borstkas veel minder is geworden, vooral rechts boven op mijn ribbenkast. Die plek kon ik eerst niet eens aanraken en nu is de pijn minimaal.
Ik ben in 2011 gestart met Mensendieck-therapie om verder aan mijn herstel te werken. Ik ben nu inmiddels twee jaar verder en heb niet meer de illusie dat de pijn weg zal gaan of dat ik ooit helemaal beter zal worden. Ik ben onder behandeling bij de pijnpoli en hoop dat hiermee de pijn verder gereduceerd zal worden.
Ik hoop dat anderen wat aan mijn verhaal zullen hebben.
Om privacyredenen is de naam fictief en is voor de foto gebruik gemaakt van een model
